Ads: Merr BB VIP Falas me Premium 12 Mujore

Lifestyle

Tre mënyra për të organizuar më mirë kohën tuaj

Ndiheni sikur ditët po ikin dhe detyrimet po grumbullohen, ndërkohë që lodhja po rritet në mënyrë eksponenciale? Këtu janë disa mënyra për t’ju ndihmuar të organizoni punën tuaj pa mundim, duke ju shtyrë të jeni më efikas pa u lodhur më shumë.

Teknika Pomodoro: Ndajeni punën në intervale të vogla

Teknika Pomodoro u konceptua nga italiani Francesco Cirillo, një programues dhe sipërmarrës në vitet 1980, kur ai ishte ende student. Francesco kishte një kohëmatës në formë domateje në kuzhinën e tij për të organizuar kohën. Duke eksperimentuar se si të bëhej më efikas në punën e tij, ai filloi të përdorte një kronometër për të parë se sa kohë mund të qëndronte i fokusuar në çfarëdo që po punonte në çdo moment.

Duke filluar nga dy minuta punë, arriti deri në një orë punë të pandërprerë. Megjithatë, duke analizuar sjelljen e tij, ai arriti në përfundimin se mënyra më efektive për të menaxhuar kohën është 25 minuta punë me 5 minuta pushim. Pas katër 25 minutash, lejohen pushime më të gjata prej 15 deri në 30 minuta. Dhe kështu me radhë.

Krahasuar me kohën kur programuesi doli me metodën e domates, sot ka pafundësisht më shumë shpërqendrime. Pra, le të mos vendosim synime të pamundura, si për shembull, të mos shikojmë celularin qoftë edhe një herë në 4 orët e ardhshme, gjë që për shkak se nuk do t’i përmbahemi, ndoshta do të na çojë drejt zhgënjimit.

Në këtë mënyrë, Metoda Pomodoro na vendos kufij dhe na shpërblen me pushime të fituara me vështirësi.

Matrica Eisenhower: Çfarë është e rëndësishme dhe çfarë është urgjente

Nuk është askush tjetër përveç Presidentit të 34-të të Shteteve të Bashkuara, të cilit i takon metoda e Matricës Eisenhower. Në një fjalim të vitit 1954, duke kujtuar një president universiteti, të cilin nuk e përmendi, ai tha: “Kam dy lloje problemesh, urgjent dhe të rëndësishëm. Urgjentet nuk janë të rëndësishme dhe të rëndësishmet nuk janë urgjente ”

Eisenhower, natyrisht, e dalloi qëndrimin e tij kundër kësaj ndarjeje të problemeve tona. Kështu ai bëri një tabelë me katër kuadrate, ku detyrimet tona ndahen në 4 kategori, e para është urgjenca dhe e rëndësishme, për shembull një fëmijë që qan, një telefonatë nga shefi ynë, një afat i rëndësishëm i shtuar në momentin e fundit, një tub i prishur që na ka përmbytur shtëpinë (nëse duam të bëjmë grafik). Të mësipërmet padyshim kërkojnë vëmendjen tonë të menjëhershme.

Kategoria e dytë është e rëndësishme por jo urgjente: kjo kategori nuk ka nevojë të na stresojë, e kemi gjithë kohën përpara (përderisa e planifikojmë siç duhet). Aty mund të përfshijmë një kontroll mjekësor ose një bisedë me mësuesin e djalit tonë. Në kategorinë urgjente, por jo të rëndësishme, Eisenhower sugjeron t’ia delegojmë ato dikujt tjetër, veçanërisht nëse nuk kanë nevojë për aftësitë tona. Më në fund, ato detyrime që nuk përcaktohen si të rëndësishme dhe as urgjente janë fshirë plotësisht nga lista jonë. Me fjale te tjera:

Urgjente dhe e rëndësishme: Unë e bëj këtë menjëherë

Jo urgjente, por e rëndësishme: Unë po e organizoj këtë për të ardhmen

Urgjente por jo e rëndësishme: ia delegoj këtë dikujt tjetër

Jo urgjente dhe jo e rëndësishme: e fshij

Nëse e bëri Presidenti i 34-të i SHBA-së, pse të mos e provojmë?

Ligji i Parkinsonit: Nuk është një filozofi, është një praktikë

Nga një historian britanik vjen ligji i Parkinsonit, i cili nuk është gjë tjetër veçse një supozim se puna është përhapur gjatë kohës që ne ndajmë për përfundimin e saj . Parkinson botoi një histori satirike në Economist në vitin 1955, duke përshkruar se sa kohë i duhet dikujt për të dërguar një kartolinë nëse vendos se ky do të jetë detyrimi i tyre i vetëm për atë ditë. Në llogarinë e Parkinsonit, një grua shpenzon një orë për të gjetur kartën, gjysmë ore duke gjetur syzet e saj, 90 minuta duke e shkruar atë, e kështu me radhë.

Ndoshta, duket filozofike, por është edhe një trajtim shumë praktik i kohës. Për shembull, për këtë artikull që po shkruaj tani, nëse në mëngjes kur të vija në zyrë vendosa që kjo të ishte puna ime e vetme për gjithë ditën, do ta mbaroja shkrimin në fund të tetë orëve.

Por nëse e detyroj veten të punoj për një orë duke bërë kërkime, një orë duke mbajtur shënime, gjysmë ore duke e shkruar dhe gjysmë ore tjetër duke e korrigjuar, do të mbaroj për tre orë dhe redaktori im do të jetë i lumtur, po ashtu edhe unë./vizionplus.tv/